HOOKROCK 2022 op zaterdag 2 juli met 6 bands. Met ook dit jaar weer véél aandacht voor de Belgische blues scène met The BLUE CHEVY'S en LAST CALL, aangevuld met internationale namen als SARI SCHORR (US), BAI KAMARA JR. & The VOODOO SNIFFERS (SL/BE), JUWANA JENKINS (US/CZ) & CHRIS CAIN (US).

THE BLUE CHEVYS hadden op de tweede (ook hete) HookRock-dag als éérste Belgische band de wat ondankbare taak om er te openen en, om er al meteen een ferme lap op te geven. De reis naar Diepenbeek werd door de Rock Werchter-omleidingen heel wat moeilijker, maar dat zou de pret niet bederven. De Chevy’s na o.a. prestaties op de meest gekende festivals en hun uitgebrachte albums, hier nog eens uitgebreid voorstellen, is al langer niet meer nodig. Deze band uit de regio Werchter werd in 1989 opgericht op de Don Bosco school in Haacht, onder impuls van de broers Frederic (gitaar) & Philippe (drums) Martello, Kris Bries (zang, harmonica), Jan Ursi (keys) en hun passie voor vintage R&B, rockabilly en ouderwetse R&R. Met hun sterk rockend debuutalbum ‘Motel Birdcage’ braken ze in 2003 bij het grote publiek als live band door. Maar met de jaren veranderden de smaken van de bandleden en werd er ook al eens als experiment wat verder “buiten de lijntjes gekleurd…”. Als nevenproject PopLawSky werd in 2007 (zonder pianist Jan Ursi) het Americana/indie-rockalbum ‘Moving On’ uitgebracht. Een jaar later namen ze deel aan Humo’s Rock Rally, maar kregen tijdens de préselecties het etiket “té bluesy” opgekleefd. PopLawSky beleefde als support act van Canned Heat een hoogtepunt, maar naargelang de optredens in de daaropvolgende jaren schaarser en schaarser werden, gingen de bandleden meer hun eigen muzikale passies volgen en verdwenen de Chevy’s tijdelijk uit het straatbeeld. Einde PopLawSky…

In de zomer van 2014 wakkerde de creatieve vlam bij de originele bandleden weer aan en keerde The Blue Chevys terug met van Ursi en nieuw bloed, t.t.z. Sven Smekens: ritme gitaar en Jean-Luc Cremens: bas. Na een selectie voor de finale van de BBC 2018 én na het uitbrengen van ‘Twice Fifteen’ (2019), een compilatielalbum n.a.v. hun 30-jarig bestaan, is de line-up van The Blue Chevys (zonder Jan Ursi, die door een te drukke agenda, na 15 jaar de groep verlaat) anno 2022 als volgt: Kris Bries (zang, harp), Frederic Martello (lead gitaar, bvs), Philippe Martello (drums), Jean-Luc Cremens (bas), Sven Smekens (ritme gitaar), Kim Vandeweyer (trompet) & Koen Desloovere (sax). Het was na de heruitgave van ‘Moving On’ even wachten op de opvolger, ‘The Night Calls’ (2022).

De nummers van hun laatste album ‘The Night Calls’ bepaalden ook in Diepenbeek de setlist behoorlijk. Na enkele “opwarmers” volgden “Fun No More” -een door Kim Vanderweyer geleide wandeling doorheen de nacht- en de titelsong waarmee het album opent, zijn nummers die de kwaliteiten van Kris Bries en Frederic Martello als songwriters op ‘The Night Calls’ goed samenvatten. “Cool Me Off” rockte aanstekelig en “Pick You Up” was, mede door de knappe gitaarpartij van Frederic Martello, hier de essentiële warme ballade. Na “Willow Tree”, het rustig rockende “Got that Feeling” én de nodige diverse solo’s, serveerde een niet aflatende en energieke Kris Bries (harmonica, zang) met “Up the Line” swingende R&B. Afsluiten deden de Chevys met “Sitting on a Stone” en “Snakes”, nummers uit hun PopLawSky-album, ‘Moving On’ (2007) en hun 2015-EP, ‘Turn it Back’, waarbij er even een wasbord nodig was. The Blue Chevys overtuigden op een hete en vroege namiddag als opener, terwijl het publiek zich in de zijtenten voor de felle zon verstopte, bewonderenswaardig én met verve. TIP1: de organisatie kan deze “leegte” voor het podium beperken, door meer paraplu’s en zitplaatsen -nu slechts twee!- voor het podium te voorzien, wat de optredens door méér zichtbaar volk, voor de artiesten aantrekkelijker maakt. Tot slot: om nog eens te kunnen nagenieten, haal je best nu snel hun ‘The Night Calls’ in huis! Bedankt en tot ziens Chris & Co.! 

De “next one”, de sympathieke Amerikaanse zanger en bluesgitarist CHRIS CAIN stond in 1987 -toen tijdens zijn allereerste Europese toer- op Blues Peer. Cain groeide op in een “gemengd” gezin in de multiculturele Oostkant van San Jose in California. Zijn vader was zwart en zijn moeder Grieks. Hij begon gitaar te spelen toen hij acht was en begin jaren zeventig startte zijn carrière als professioneel muzikant. Cain is beïnvloed door B.B. en Albert King en verschillende jazzmuzikanten. Zijn is muziek een mix van blues, soul, jazz en funk. Zijn debuut album ‘Late Night City Blues’ (1987) kreeg vier Blues Music Award-nominaties. In 1988 kreeg de Chris Cain Band meerdere WC Handy Award nominaties, waaronder “Blues Band of the Year” & “Guitarist of the Year”. Cain tekende in 1990 een contract bij Blind Pig Records, waar hij zijn tweede studio album ‘Cuttin’ Loose’, ‘Can’t Buy a Break’ (1992) en ‘Somewhere Along the Way’ (1995) uitbracht. Zijn meest recente album ‘Raisin’ Cain’ nam Cain op voor Alligator Records, in de Greaseland Studios in San Jose, o.l.v. Kid Andersen.

Zijn gezicht straalde het af, Cain had er duidelijk zin in en om het op het podium waar te maken, kon hij rekenen op vier Italianen. Luca Giordano op gitaar, een bij momenten wervelende Abrama Rito op orgel, Walter Cerasani op drums en Fabio Ciollela op bas. Het mocht qua enthousiasme van het publiek absoluut wat méér zichtbaar zijn, om deze geweldige blues man een hart onder de riem te steken tijdens geweldige, vaak uitgesponnen en opwindende versies van o.a. “Me and My Baby”, een van zijn oudere nummers, “Darlin’ You Know I Love You”, een nummer uit het songbook van BB King en “I Believe I Got Off Cheap”, waarmee Cain zijn laatste album ‘Raisin’ Cain’ inleidde. Daarna volgden nog het relaxte, wat jazzy “I Don’t Know What’s Wrong with My Baby” en van BB King & Joe Josea een slow blues à la lettre, “Sweet 16” om het feestje nog feller en intenser te maken. “Steppin’ on a High Wire” nam Cain op voor zijn 1995-album ‘Somewhere Along the Way’ en met “Helping Hand” kwam rond 17:00u het einde al te snel in zicht. Wat een (h)eerlijk blues optreden van een zo bescheiden maar onvervalste en échte blues man!  

Gepassioneerd door architectuur, cultuur en schoonheid kwam JUWANA JENKINS -van origine afkomstig uit Philadelphia- op zesentwintig jarige leeftijd in Praag terecht, dat haar thuisbasis werd. Door over de hele wereld op te treden en door haar talenten als singer/songwriter, waarbij ze “oldskool”’ moeiteloos blendt met hedendaagse smaken, kwam ze in contact met musici van topniveau, die haar bestempelen als Amerika’s fijnste exportproduct en treedt ze op menig festival aan als headliner. Samen met de uitstekende mondharmonicaspeler Charlie Slavik bracht zij in het najaar van 2012, ‘The Blues Keeps You Alive’ op de markt. De meeste songs op het album omhelzen thema’s als geboorte, dood, vernieuwing en laten zowel Soul, Chicago als Delta blues sound horen.

Na het optreden van Chris Cain keken we, gezien het publiek opnieuw “ondergedoken” was, met de nodige voorzichtigheid uit naar Juwana’s presence en de reacties van het publiek. Was het dan toch de warmte of ontbrak er bij Juwana voor velen de nodige overtuigende “klasse”, want na nummers als “The Blues Keep You Alive”, “Last Night in Memphis” en “Long Time” ging het qua interesse bij hen die de zon trotseerden, van kwaad naar erger. TIP2: doe je casting grondig en overtuig je zelf “live”. Met haar enige O’Jays’ cover “Love Train” leidde Juwana de finale in. Op de setlist stond “I Don’t Miss You” als bis nummer. Of dit spreekwoordelijk én wederzijds  bedoeld was, blijft een open vraag. Ik keek en luisterde er naar, maar stond er achteraf wat verbouwereerd bij…

BAI KAMARA Jr. & THE VOODOO SNIFFERS zijn voor sommigen misschien nog een onbekende, maar voor Rootstime, sinds hun albumdebuut in 2002, al lang niet meer. Voor ons behoren ze ondertussen thuis in het pakket “top” entertainment. Collega Antone Légat leidde Bai Kamara Jr. als volgt in: “Kamara Jr. werd een halve eeuw geleden geboren in Bo Town (Sierra Leone) Zijn ouders hadden een overheidsfunctie en zijn moeder werd ambassadrice in Brussel. Bai was vijftien toen hij in Engeland aankwam. Het constante contact met de hogere politieke en diplomatieke kringen hebben hem politiek en sociaal, maar zeker ook artistiek aangescherpt. In Engeland studeerde hij maar legde hij ook al het fundament voor zijn muzikale loopbaan. In 1990 vestigde hij zich in Brussel. Daar besloot Bai fulltime in de muziek te gaan, altijd een gewaagde en moeilijke keuze. Hij ontwikkelde zich gaandeweg tot singer-songwriter, songschrijver en producer voor anderen en werkte op diverse manieren met een aantal muzikanten samen, van wie Youssou N’Dour, Habib Koité, Cassandra Wilson, Vanessa Paradis en Dani Klein (Vaya Con Dios) lange niet de enige, maar misschien wel de bekendste zijn…”. Bai Kamara Jr. is een “Urban Gypsy” die zich engageert voor de zwakkeren in onze maatschappij, de Afrikaanse maar ook die in zijn adoptieland België. Kamara debuteerde in 2002 met ‘Living Room/Intrinsic Equilibrium’ en bracht in 2020 al zijn zesde studio album ‘Salone’ uit. Hij zal voor velen hier in Diepenbeek zeker één van de revelaties zijn.

Wat me bij aanvang van hun set meteen opviel, was dat zij als éérsten, het podium beter gebruikten door o.a. het drumstel meer vooraan te plaatsen waardoor er een beter contact van de drummer met het publiek was. Ik wachtte daar al langer op. TIP3: herbekijk de podiumopstelling en let op zichtbaarheid van al de artiesten! Wat er me daarnaast ook opviel, dat er plots opnieuw véél mooi volk voor het podium stond, om alles nog beter te kunnen zien en beleven. Joepie! Bai werd hier vandaag gebackt door Julien Tassin (de enige blanke) op gitaar, uit Burkina Faso, bassist Désiré Somé en uit Togo, de niet aflatende drummer Boris Tchango. De altijd vriendelijke en erg sympathieke Bai Kamara Jr. begon aan zijn set met als opener (een nummer dat hij nog niet opnam) “Trouble (Has Got a Brand New Dress)”. Op de setlist stonden daarna ook nu weer vooral nummers uit zijn ‘Salone’ album. Op ‘Salone’ zingt Kamara Jr. op alle nummers en speelt hij ook zelf op alle instrumenten. Waarom er op de hoes alsnog The Voodoo Sniffers vermeld staan is -vermoed ik- omdat ze ondertussen tot een heuse multiculturele internationale band versmolten zijn, die ervaring en muziekstijlen verenigt. Het werd dan na “Shake It, Shake It…”, het opzwepende “It Ain’t Easy” en “Cold, Cold Love” dat Afrika uitstraalde, al snel duidelijk dat Kamara Jr. een muzikant is die uit vele vijvers vist, want naast blues, is er ook soul, funk te horen en zijn er West-Afrikaanse ritmes en sounds doorheen zijn muziek gewoven. Voor Bai is het inhoudelijke van zijn songwriting -zo vertelde hij ons tijdens het interview dat we met hem deden- ook erg belangrijk. “I Don’t Roll with Snakes” is een nieuw nummer voor zijn volgend album dat zorgt voor wat voodoo en op “Cry Baby” is Bai helemaal niet lief voor de betrokken persoon. In de finale met “Fortune” en tijdens het extra nummer “I’m a Grown Man” wist Bai exact wat het uitgelaten publiek hier in Diepenbeek nog wou horen.

Conclusie: Bai Kamara Jr. & the Voodoo Sniffers hadden op HookRock géén toeters en bellen nodig om voor ons een collectie eerlijke, persoonlijke en aanstekelijke songs met inhoud te brengen. Wie hem zoals wij en op  HookRock de enthousiaste aanwezigen, ook al live zagen, zal hun optreden lang bijblijven…

SARI SCHORR is een Britse geoefende operazangeres, ze loopt marathons, is dierenrechten activiste, aspirant veganiste, muzikante en houdt van Haïti en India. Ze woont in Brooklyn, NY, met haar man en drie “geredde” pit bulls. In 2016 tijdens het (Ge)Varenwinkel Blues & Roots festival maakten we kennis met deze sympathieke Amerikaanse. Ze debuteerde toen met ‘A Force of Nature’, een album dat ze met producer Mike Vernon (David Bowie, Eric Clapton, John Mayall, Fleetwood Mac/ Peter Green), haar band The Engine Room en enkele gasten (Walter Trout, Dave Keye, Oli Brown…) opnam en als debuut bij Manhaton Records uitbracht. Sar toerde jaren in EU en in de US als backing vocaliste met blueslegende Joe Louis Walker en Popa Chubby. Als nominaties kan ze prat gaan op: NY Blues Hall of Fame, genomineerd als “Best Vocalist” - European Blues Awards 2017 & 2016 en “Best Blues Rock Performance Award” - WRC 2016.

De (gewijzigde) band waarmee Sari Schorr vandaag op Hookrock optrad bestond o.a. uit gitarist Ash Wilson een voor mij onbekende bassist en toetsenist en drummer Chris Taggart. Dat Sari een uitstekende zangeres met een forse stem is, liet ze al vanaf “Maybe I’m Fooling”, “Demolition Man” en zeker met “Back to LA” erg duidelijk horen. Je geraakt erdoor vrij snel in een bepaalde stemming, waardoor de erop volgende nummers “herkenbaar” en dus ook ongewild “oninteressant” worden. Wij noteerden verder o.a. “Ready for Love” (dat we kennen van Bad Company), “Ordinary Life” en uit haar 2018-album ‘Never Say Never’, “King of Rock ’n Roll”. Sari zette de finale in met “Where Did You Sleep/Black Betty”, de traditional, de Huddie Ledbetter (Lead Belly) cover, de Ram Jam hit uit 1977, die hier een trage, wat “rare” update kreeg. Na het spreekwoordelijke “Thank You” bedankte Sari Schorr het publiek en overviel ons de stilte…

LAST CALL speelde op vijftien jaar tijd een indrukwekkend palmares bij elkaar. Met hun aanstekelijke mix van New Orleans R&B, boogie, funk, R‘n’R, TexMex en aanverwanten spelen ze sinds de release van hun debuutplaat 'Call Of the Wind' in 1996 (hun laatste ‘Boogie Witcha’ in 2011) op zowat elk belangrijk blues festival in de Lage Landen en daarbuiten. Veelzeggender kan het als afsluiter van Hookrock 2022 met Last Call niet beter. Voor de meesten een verrassing van formaat, want rond 2008 begon het aan een lange winterslaap en werd de groep, die aanvankelijk uit vijf muzikanten bestond, zowat begraven. Alhoewel! Het is een band die van reünies houdt en stond in 2011 al in de Club van TRIX op het podium voor een eerste comeback concert en nadien een éénmalige reünie tour.

Voor Hookrock 2022 komen ze -de line-up is die van hun live album- nog eens samen om hun blues/roots verleden opnieuw eer aan te doen. En hoe kunnen we achteraf stellen! Last Call, de band rond frontman Henk Van der Sijpt (zang, gitaar, harmonica, accordeon), zijn verder Luke Alexander (gitaar), René Stock (bas), Steve Wouters (drums) en, als gast, de Blues Lee zanger/saxofonist, Bies Biesmans.

Hun “heropstart” was eerder al erg moeilijk, maar daarvan konden we hier vanavond niets merken. Last Call maakte er na “Ten” en met o.a. “Tell Me”, “Cadillac Walk”, “Cumbachero” of “Rosalita”, de klassiekers uit hun hoogdagen, een uniek en authentiek feestje van. Henk was tijdens de set duidelijk de leider die voortdurend van instrument wisselde, terwijl Luke iedereen gretig en teugelloos met solo’s bedeelde. Met “That’s Right”, “AW” en “Welcome” sloot Last Call dit jaar met grote klasse het HookRock festival af. Iedereen brulde tijdens de “encore” nog “(This is the) Last Call (Baby)” mee en zocht daarna voldaan zijn warme slaapplek op. “Laat dit niet verloren gaan!...” is mijn oproep, want Last Call was en blijft TOP!

“HOOKROCK 2022 zal in ons geheugen blijven als een editie met véél zon én met opvallende “toppers” als 1: BAI KAMARA JR. & The VOODOO SNIFFERS, 2: CHRIS CAIN én op 3: LAST CALL, op de hielen gezeten door LITTLE HOOK en The BLUE CHEVYS… Bedankt iedereen die aan het festival meehielp, hopelijk tot volgend jaar en, volg mijn tips, dan wordt het nog wat beter!...”

Eric Schuurmans

Foto © Walter Wouters

Foto © Walter Wouters